اختلال اضطراب فراگیر چیست؟

2018-02-12

اختلال اضطراب فراگیر یا Generalized Anxiety Disorder (به اختصار GAD) به اضطراب و نگرانی بیش از حد در مورد رویدادهای زندگی روزمره بدون هیچ دلیلی گفته می شود. افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر اغلب انتظار وقوع یک فاجعه را دارند و نمی توانند نگران سلامت، پول، خانواده، کار یا مدرسه نباشند. افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر در بیشتر موارد نگرانی های غیر واقعی دیده می شود. برای این گونه افراد زندگی روزانه معمولا به نگرانی، ترس و اضطراب خلاصه می شود.

 

علائم اختلال اضطراب فراگیر

اختلال اضطراب فراگیر بر روی تفکر فرد تاثیر می گذارد و آن را دچار اضطراب می کند اما اضطراب می تواند بر روی اعمال فیزیکی هم تاثیر داشته باشد. بنابر این، این بیماری علاوه بر علائم روانی، علائم فیزیکی نیز خواهد داشت. در ادامه علائم اختلال اضطراب فراگیر را بررسی می کنیم:

• نگرانی و تنش بیش از حد
• دیدگاه غیر واقعی از مشکلات
• احساس بی قراری
• زود رنجی
• فشار عضلانی
• سردرد
• تعریق
• عدم تمرکز
• حالت تهوع
• حمام رفتن های مکرر
• خستگی
• ترس از خواب ماندن و یا احساس سقوط در خواب
• به آسانی نا امید شدن

علاوه بر این ها، افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر اغلب دارای اختلالات اضطراب دیگری مانند اختلال هراس یا ترس و اضطراب، اختلال وسواس فکری، افسردگی بالینی یا مشکلات دیگری مانند سوء مصرف مواد مخدر یا الکل هستند.

 

دلایل اختلال اضطراب فراگیر

در حال حاضر به طور دقیق علتی برای به وجود آمدن این بیماری معرفی نشده است اما به نظر می رسد عواملی مانند ژنتیک، شیمی مغزی و تنش های محیطی به توسعه آن کمک می کنند. در ادامه به توضیح این موارد می پردازیم:

• ژنتیک: برخی تحقیقات نشان می دهند که سابقه خانوادگی نقش مهمی در افزایش احتمال ابتلا به اختلال اضطراب فراگیر دارد. این بدان معنی است که تمایل به ابتلا به این بیماری ممکن است در خانواده ها منتقل شود و از نسلی به نسل دیگر برود.
• شیمی مغزی: اختلال اضطراب فراگیر با عملکرد غیر طبیعی مسیرهای سلول های عصبی که مناطق خاصی از مغز را به هم متصل می کنند مرتبط است. این مناطق از مغز با تفکر و احساسات مرتبط می باشند. کارکرد صحیح این اتصالات سلولی عصبی به مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی بستگی دارد که اطلاعات را از یک سلول عصبی به سلول عصبی بعدی انتقال می دهند. اگر این مسیرها به درستی کار نکنند، ممکن است مشکلات مربوط به خلق و خو یا اضطراب به وجود بیایند. داروها، روان درمانی یا درمانهای دیگری که به بهبود کارایی این انتقال دهنده ها و سلول های عصبی کمک می کنند، به صورت غیر مستقیم می توانند برای درمان اضطراب نیر مورد استفاده قرار گیرند.
• عوامل محیطی: حوادث استرس زا مانند مرگ عزیزان، طلاق، تغییر شغل یا مدرسه و… ممکن است به اختلال اضطراب فراگیر کمک کنند. همچنین این بیماری می تواند در طول دوره های استرس زا مانند اعتیاد یا ترک موادی مانند الکل، کافئین و نیکوتی، تشدید شود.

 

اختلال اضطراب فراگیر چقدر شایع است؟

حدود 4 میلیون آمریکایی بالغ در سال از اختلال اضطراب فراگیر رنج می برند. این بیماری اغلب در دوران کودکی یا نوجوانی آغاز می شود، اما می تواند در بزرگسالی هم شروع شود و همچنین در زنان بیشتر از مردان به وجود می آید.

 

تشخیص اختلال اضطراب فراگیر

اگر علائم اختلال اضطراب فراگیر که در بالا ذکر شد وجود داشته باشند، دکتر با پرسیدن سؤالاتی درباره تاریخ پزشکی و روانپزشکی و انجام معاینات فیزیکی، تشخیصش را آغاز خواهد کرد. اگر چه آزمایشات آزمایشگاهی مخصوصی برای تشخیص اختلالات اضطرابی وجود ندارد، پزشک ممکن است از تشخیص بیماری های مختلف به عنوان علت های این بیماری استفاده کند و در نهایت به این نتیجه برسد که شما به آن مبتلا هستید یا خیر.

پزشک بر اساس شدت و مدت زمان علائمی که از شما دریافت کرده است تعیین می کند که آیا علائم و درجه اختلال، یک اختلال اضطرابی خاص را نشان می دهند یا خیر. زمانی اختلال اضطراب فراگیر تشخیص داده می شود که علائم در طی یک دوره حداقل شش ماه یا بیشتر وجود داشته باشند. همچنین علائم باید با زندگی روزمره تداخل داشته باشند و فرد را دچار مشکل در زندگی عادی کرده باشند.

 

درمان اختلال اضطراب فراگیر

اگر علائم این بیماری در فرد دیده شود باید به یک روانشناس یا روانپزشک مراجعه کند. متخصصان روانپزشکی به طور خاص برای تشخیص و درمان بیماری ها روانی مانند اختلال اضطراب فراگیر آموزش دیده اند. درمان این بیماری اغلب شامل ترکیبی از داروها و “رفتاردرمانی شناختی” می باشد.

• داروها: داروهای متعددی برای درمان اختلال اضطراب فراگیر وجود دارند که می توانند برای بهبود زندگی روزمره افراد مبتلا بسیار مفید باشند. داروهایی که اغلب برای درمان اختلال اضطراب فراگیر در کوتاه مدت استفاده می شوند (از آنجا که می توانند اعتیادآور باشند، آرام بخش هستند و می توانند حافظه و توجه را درمان کنند) از دسته ای از داروها به نام بنزودیازپین ها استفاده می شود. این داروها گاهی اوقات به عنوان آرام بخش، خواب آور یا “آرامش بخش جزئی” استفاده می شوند، زیرا آنها می توانند احساس اضطراب شدید را از بین ببرند. این داروها با کاهش علائم فیزیکی اضطراب مانند تنش عضلانی و بیقراری، کار می کنند. بنزودیازپین های رایج عبارتند از Xanax، Librium، Valium و Ativan. این داروها در صورت ترکیب با بسیاری از داروهای دیگر می توانند اثرات آرام بخش را بیش از حد افزایش دهند و در صورت مخلوط شدن با الکل نیز خطرناک باشند. بعضی از داروهای ضد افسردگی مانند Paxil، Effexor، Prozac، Lexapro، Zoloft و Cymbalta نیز برای درمان اختلال اضطراب فراگیر برای مدت های طولانی مورد استفاده قرار می گیرند. ممکن است چند هفته طول بکشد تا این داروهای ضد افسردگی شروع به کار کنند، اما برای درمان طولانی مدت این بیماری، ایمن تر و مناسب تر هستند.
• رفتاردرمانی شناختی یا CBT: افرادی که از اختلالات اضطرابی رنج می برند اغلب در این نوع درمان شرکت می کنند. در این نوع درمان یاد می گیرید که الگوهای ذهنی و رفتاری که باعث بروز احساس اضطراب می شوند را تشخیص دهید و آن ها را تغییر دهید. این نوع درمان کمک می کند تا افکار بهم ریخته را به وسیله نگرانی های واقعی محدود کنیم.

علاوه بر این ها، تکنیک های آرام سازی مانند تنفس عمیق و بیوفیدبک ممکن است به کنترل تنش عضلانی که اغلب به دلیل اختلال اضطراب فراگیر می باشد کمک کند.

 

عوارض جانبی درمان اختلال اضطراب فراگیر

وابستگی به داروهای آرام بخش و خواب آور (بنزودیازپین ها) یک عارضه بالقوه در درمان است که در صورت مصرف مدارم آن ها ممکن است به وجود بیاید. عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی که برای درمان اختلال اضطراب فراگیر استفاده می شوند،در افراد مختلف ممکن است متفاوت باشد. عوارض جانبی رایج معمولا شامل خواب آلودگی، افزایش وزن، حالت تهوع و مشکلات جنسی می باشد.

 

پیشگیری از اختلال اضطراب فراگیر

اختلالات اضطرابی از جمله اختلال اضطرابی فراگیر، قابل پیشگیری نیستند. با این حال مواردی وجود دارند که می توانند برای کنترل یا کاهش نشانه های آن مورد استفاده قرار گیرند. در ادامه به برخی از این موارد می پردازیم:

• مصرف محصولات حاوی کافئین مانند قهوه، چای، نوشابه و شکلات را کاهش دهید.
• قبل از مصرف داروها، از پزشک عمومی یا پزشک داروساز در مورد آن سوال بپرسید. بسیاری از داروها حاوی مواد شیمیایی هستند که می توانند علائم اضطراب را افزایش دهند.
• ورزش روزانه را از یاد نبرید و رژیم غذایی سالم و متعادلی داشته باشید.
• پس از تجربه یک اتفاق ناگهانی و تهاجمی از مشاوره استفاده کنید.
• تمرینات مدیریت استرس مانند یوگا و مدیتیشن را به طور مرتب انجام دهید.

 

منابع:

National Institute of Mental Health.

Generalized Anxiety Disorder