حساسیت به حیوانات خانگی چیست؟ از علائم تا درمان
حساسیت به حیوانات خانگی نوعی واکنش آلرژیک به پروتئین های موجود در سلول های پوستی، بزاق یا ادرار حیوانات است. شایع ترین نشانه های حساسیت به حیوانات خانگی شامل تب، عطسه و آبریزش بینی است. برخی از افراد ممکن است علائم بیماری آسم مانند خس خس سینه و مشکلات تنفسی را نیز تجربه کنند.
بیشتر اوقات حساسیت به حیوانات خانگی در اثر قرار گرفتن در معرض پوست های مرده جدا شده از حیوان ایجاد می شود. تقریبا هر حیوانی می تواند منبع آلرژی باشد، اما در بیشتر موارد این حساسیت با گربه ها و سگ ها در ارتباط است.
اگر به حیوانات خانگی آلرژی دارید، بهترین راه حل این است که تا حد ممکن از قرار گرفتن در معرض آن ها خودداری کنید یا به حداقل برسانید. همچنین برای تسکین علائم و کنترل مشکلات تنفسی ممکن است نیاز به دارو یا سایر روش های درمانی داشته باشید.
آنچه در مقاله پیش رو خواهید خواند:
– علائم
– دلایل
– عوامل زمینه ساز
– عوارض
– تشخیص
– درمان
علائم حساسیت به حیوانات خانگی
علائم و نشانه های آلرژی به حیوانات خانگی ناشی از التهاب مجاری بینی عبارتند از:
- عطسه کردن
- آبریزش بینی
- خارش، قرمزی یا آبریزش چشم
- گرفتگی بینی
- خارش بینی، سقف دهان یا گلو
- سرفه
- احساس فشار و درد در صورت
- بیداری مکرر
- تورم پوست و کبودی زیر چشم
اگر حساسیت به حیوان خانگی باعث شدت آسم شود، ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کنید:
- مشکلات تنفس
- احساس تنگی یا درد در قفسه سینه
- در هنگام بازدم صدای سوت یا خس خس می شنوید.
- اختلال در خواب به علت تنگی نفس، سرفه یا خس خس سینه
علائم پوستی
برخی از افراد مبتلا به این نوع حساسیت، ممکن است دچار علائم پوستی شوند که به آن درماتیت آلرژیک گفته می شود. این نوع درماتیت در واقع واکنش سیستم ایمنی بدن است که باعث التهاب پوست می شود. تماس مستقیم با حیوان خانگی آلرژی زا ممکن است باعث ایجاد درماتیت آلرژیک شده و علائم و نشانه هایی ایجاد کند که عبارتند از:
- لکه های برجسته و قرمز روی پوست (کهیر)
- اگزما
- خارش پوست
دلایل حساسیت به حیوانات خانگی
آلرژی هنگامی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن فرد به ماده خارجی مانند گرده، کپک یا موی حیوان خانگی واکنش نشان دهد.
سیستم ایمنی بدن پروتئین هایی تولید می کند که به عنوان آنتی بادی شناخته می شوند. این آنتی بادی ها از شما در برابر مهاجمان ناخواسته که می توانند باعث بیماری یا ایجاد عفونت شوند محافظت می کنند. زمانی که دچار حساسیت می شوید، در واقع سیستم ایمنی بدن شما آنتی بادی هایی تولید کرده است که به یک عامل خارجی حمله کند و آن را از بین ببرد، حتی اگر آن عامل خطرناک نباشد و به اشتباه این اتفاق رخ دهد.
زمانی که آلرژن (عاملی که به آن حساسیت دارید) را استنشاق می کنید یا با آن تماس پیدا می کنید، سیستم ایمنی بدن شما پاسخ می دهد و در مجاری بینی یا ریه ها این پاسخ به صورت التهاب نمایان می شود. قرار گرفتن طولانی مدت یا منظم در معرض ماده حساسیت زا می تواند باعث التهاب مداوم (مزمن) مجاری هوایی همراه با آسم شود.
حساسیت به گربه و سگ
آلرژن های (عوامل حساسیت زا) موجود در گربه ها و سگ ها در سلول های پوستی جدا شده (شوره) و همچنین در بزاق، ادرار و عرق آن ها قرار دارند. اما در میان این عوامل، شوره بیشتری اثر را دارد، زیرا بسیار کوچک است و می تواند برای مدت طولانی با کوچکترین گردش هوا در هوا باقی بماند. همچنین به راحتی در مبلمان روکش دار جمع شده و به لباس های شما می چسبد.
بزاق حیوانات خانگی می تواند به فرش، ملافه، مبلمان و لباس بچسبد. همچنین بزاق خشک شده می تواند از طریق هوا منتقل شود.
گربه ها و سگ هایی وجود دارند که به اصطلاح به آن ها «ضد آلرژی» گفته می شود که معمولا خز کمتری نسبت به انواع دارند، اما در واقعیت هیچ نژادی از این حیوانات به طور ۱۰۰٪ ضد حساسیت نیست.
جوندگان و خرگوش ها
جوندگانی که به عنوان حیوانات خانگی شناخته می شوند شامل موش، جربیل، همستر و خوکچه هندی هستند. آلرژن های جوندگان معمولاً در مو، شوره، بزاق و ادرار آن ها وجود دارند. گرد و غبار حاصل از بستر یا خاک اره در کف قفس آن ها می تواند به عنوان عامل آلرژی زای مستقل اثرگذار باشد.
مواد حساسیت زای خرگوش در شوره، مو و بزاق آن وجود دارند.
حیوانات خانگی دیگر
حساسیت به حیوانات خانگی به ندرت توسط حیواناتی که خز ندارند، مانند ماهی و خزندگان ایجاد می شود.
عوامل زمینه ساز حساسیت به حیوانات خانگی
آلرژی به حیوانات خانگی شایع بوده و امری معمول است. با این حال اگر سابقه آلرژی یا آسم در خانواده داشته باشید، به احتمال زیاد به حساسیت به حیوانات خانگی مبتلا می شوید.
قرار گرفتن در معرض حیوانات خانگی در سنین پایین ممکن است به شما در جلوگیری از آلرژی حیوانات خانگی کمک کند. برخی مطالعات نشان داده است كودكانی كه در سال اول زندگی با سگ زندگی می كنند، در مقایسه با كودكانی كه در آن سن سگ ندارن ، مقاومت بهتری در برابر عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی دارند.
عوارض ناشی از آلرژی به حیوانات خانگی
عفونت های سینوسی
التهاب مداوم (مزمن) بافت های مجاری بینی ناشی از آلرژی به حیوانات خانگی می تواند حفره های توخالی متصل به مجاری بینی (سینوس ها) را مسدود کند. این انسداد احتمال ابتلای شما به عفونت های باکتریایی سینوس ها مانند سینوزیت را بیشتر می کند.
آسم
افرادی که به طور همزمان مبتلا به آسم و آلرژی به حیوانات خانگی هستند، اغلب در کنترل علائم آسم مشکل دارند. حتی ممکن است در معرض حملات آسمی قرار بگیرند که نیاز به درمان فوری پزشکی یا مراقبت های فوری داشته باشند.
تشخیص حساسیت به حیوانات خانگی
پزشک ممکن است بر اساس علائم، معاینه بینی و پاسخ های شما به سوالاتی که می پرسد، به وجود این آلرژی مشکوک شود. همچنین او ممکن است وضعیت پوشش بینی شما بررسی کند. اگر دچار این نوع آلرژی باشید، ممکن است پوشش مجرای بینی شما متورم، کبود یا رنگ پریده باشد.
آزمایش حساسیت پوستی
پزشک ممکن است انجام آزمایش حساسیت پوستی را پیشنهاد دهد تا متوجه شود دقیقاً به چه چیزی حساسیت دارید. برای این آزمایش ممکن است به متخصص آلرژی ارجاع داده شوید.
در این آزمایش، مقدار کمی از عصاره های آلرژی زای خالص (از جمله عصاره های حاوی پروتئین های حیوانی) به سطح پوست خراشیده شده شما وارد می کنند. این کار معمولاً در بازو انجام می شود، اما ممکن است گاهی در قسمت فوقانی کمر نیز انجام گیرد.
پزشک یا پرستار بعد از ۱۵ دقیقه پوست شما را از نظر علائم واکنش های آلرژیک بررسی می کند. به عنوان مثال، اگر به گربه ها حساسیت داشته باشید، در جایی که عصاره گربه را به پوستتان وارد کرده اند، دچار برجستگی قرمز رنگ و خارش دار می شوید. شایع ترین عوارض این آزمایشات پوستی، خارش و قرمزی است که معمولاً در عرض ۳۰ دقیقه از بین می روند.
آزمایش خون
در بعضی موارد، آزمایش پوست به دلیل وجود بیماری پوستی یا تداخل با داروهای خاص امکان پذیر نیست. پزشک ممکن است به عنوان گزینه جایگزین، آزمایش خون را تجویز کند. در این آزمایش به دنبال آنتی بادی های خاص آلرژی زا در برابر انواع حساسیت زاهای رایج، از جمله حیوانات مختلف، می گردند. همچنین این آزمایش می تواند میزان حساسیت شما به یک ماده حساسیت زا را نشان دهد.
درمان حساسیت به حیوانات خانگی
اولین خط درمانی برای کنترل حساسیت به حیوانات خانگی، پرهیز از حیوان آلرژی زا تا حد امکان است. زمانی که قرار گرفتن در معرض مواد حساسیت زا را به حداقل می رسانید، معمولاً باید انتظار داشته باشید که واکنش های آلرژیک در شما کاهش یابند.
البته قطع کامل ارتباط با حیوانات حساسیت زا ممکن اس دشوار یا حتی غیر ممکن باشد. حتی اگر حیوان خانگی داشته باشید، ممکن است به طور غیر منتظره ای با مواد حساسیت زای حیوانات خانگی که با لباس دیگران حمل می شوند مواجه شوید.
علاوه بر کاهش تماس با این حیوانات خانگی، ممکن است به مصرف داروهایی برای کنترل علائم نیاز داشته باشید.
داروهای آلرژی
پزشک ممکن است یکی از داروهای زیر را برای بهبودی علائم آلرژی بینی تجویز کند:
- آنتی هیستامین ها تولید مواد شیمیایی سیستم ایمنی بدن را که در واکنش های آلرژیک فعال می شوند را کاهش می دهند و به تسکین خارش، عطسه و آبریزش بینی کمک می کنند.
آنتی هیستامین هایی که به صورت اسپری بینی تجویز می شوند شامل آزلاستین و اولوپاتادین هستند. قرص های آنتی هیستامین بدون نسخه شامل فکسوفنادین، لوراتادین و ستیریزین هستند. شربت های آنتی هیستامین برای کودکان در دسترس هستند. همچنین قرص های آنتی هیستامین نیازمند نسخه مانند لوواستریدین و دسلوراتادین نیز از گزینه های دیگر هستند. - کورتیکواستروئیدهایی که به شکل اسپری بینی ساخته می شوند، می توانند التهاب را کاهش دهند و علائم تب را کنترل کنند. این داروها شامل فلوتیکازون پروپیونات، ممتازون فوروات، تریامسینولون و سیکلسونید هستند. این نوع از کورتیکواستروئیدها حاوی مقدار کمی دارو هستند و عوارض جانبی آن ها بسیار کمتر از کورتیکواستروئیدهای خوراکی است.
- داروهای ضد احتقان می توانند به کاهش تورم در مجاری بینی کمک کرده و نفس کشیدن از طریق بینی را آسان کنند. برخی از قرص های ضد آلرژی بدون نسخه، حاوی ترکیبی از آنتی هیستامین و داروی ضد احتقان هستند.
داروهای ضد احتقان خوراکی می توانند فشار خون را افزایش دهند و به طور کلی در صورت ابتلا به فشار خون بالا، گلوکوم یا بیماری های قلبی عروقی نباید از آن ها استفاده کرد و در مورد مصرف آن ها حتما باید با پزشک مشورت کنید.
داروهای ضد احتقان بدون نسخه که به شکل اسپری بینی مصرف می شوند، می توانند علائم آلرژی را برای مدت کوتاهی کاهش دهند. اگر بیش از سه روز متوالی از اسپری ضد احتقان استفاده کنید، ممکن است منجر به تشدید اوضاع شود. - مهار کنندگان لکوترین از عملکرد برخی مواد شیمیایی سیستم ایمنی جلوگیری می کنند. اگر اسپری های بینی حاوی کورتیکواستروئیدها یا آنتی هیستامین ها برای شما مناسب نباشند، ممکن است پزشک قرص مونتلوکاست را برای شما تجویز کند.
عوارض جانبی شایع مونتلوکاست شامل عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، سردرد و تب است. عوارض جانبی کمتر شایع ای دارو شامل تغییر در رفتار یا خلقیات، مانند اضطراب یا افسردگی است.
سایر درمان ها
- ایمونوتراپی: شما می توانید سیستم ایمنی بدن خود را آموزش دهید که به ماده حساسیت زا حساس نباشد. این کار از طریق روشی به نام ایمونوتراپی انجام می شود.
در این روش، یک یا دو بار در هفته شما را در معرض دوزهای بسیار کمی از ماده حساسیت زا قرار می دهند. به مرور زمان دوز ماده را افزایش می دهند تا در یک دوره چهار تا شش ماهه درمان شما کامل شود.
به مدت سه تا پنج سال، هر چهار هفته یکبار به به دریافت مجدد ماده حساسیت زا نیاز دارید. از ایمونوتراپی معمولاً در مواردی که درمان های ساده تر کارساز نباشند، استفاده نمی شود. - آبکشی بینی: شما می توانید از بطری های مخصوص طراحی شده برای پاک کردن مخاط و تحریک کننده های سینوس خود استفاده کنید. بهتر است برای انجام این کار از محلول نمکی استفاده کنید.
