10 زنگ خطر که نشان می‌دهند فرزندتان به روانشناس نیاز دارد
تغییرات اشتها، انزوای اجتماعی، رفتارهای تکراری و موارد دیگر ممکن است نشان دهنده دست و پنجه نرم کردن فرزند شما با مشکلات روحی باشد. همه بچه‌ها فراز و نشیب‌های عاطفی دارند. این یک بخش طبیعی و سالم از رشد است. اما ما باید با آمار نسبتاً ترسناکی در مورد سلامت روان کودکان نیز مقابله کنیم. بر اساس گزارش منابع معتبر، نزدیک به 20 درصد از کودکان 3 تا 17 ساله در آمریکا دارای اختلالات روانی، عاطفی، رشدی یا رفتاری هستند.
وجود چند دست انداز در مسیر زندگی اشکالی ندارد. اما چگونه می‌توانید تشخیص دهید که فرزندتان با چیزی جدی‌تر دست و پنجه نرم می‌کند؟ و چه زمانی باید به دنبال کمک حرفه‌ای باشید؟ در این مقاله 10 نشانه را معرفی می‌کنیم که نشان می‌دهند وقت آن رسیده که فرزندتان را به نزد یک روانشناس ببرید.
نشانه‌هایی که می‌گویند فرزند شما به یک روانشناس نیاز دارد
کمی بدخلقی، اضطراب، مشکلات اجتماعی و تحصیلی با رشد کودکان قابل انتظار است. این مشکلات معمولاً موقتی هستند و غلبه بر آنها می‌تواند به ایجاد انعطاف‌پذیری کمک کند.
این مشکلات فرصت‌هایی را برای فرزند شما فراهم می‌کنند تا مهارت‌های جدیدی را یاد بگیرند. در بیشتر موارد، اگر حمایت، تایید و صبر نشان دهید، فرزند شما معمولاً می‌تواند راه حل را پیدا کند.
پس، چگونه بفهمیم که آنها با چیزی شدیدتر از یک سرعت‌گیر در جاده بزرگسالی روبرو هستند؟
اول از همه، توصیه می‌شود که والدین به حس ششم خود اعتماد کنند.
شما فرزندتان را بهتر از هر کسی می‌شناسید. اگر احساس می‌کنید چیزی درست نیست، به غریزه خود اعتماد کنید. اگر مطمئن نیستید، بهتر است بروید و آن را بررسی کنید.
توصیه می‌شود در صورتی که فرزندتان با موارد زیر روبرو است، به فکر درمان باشید:
- مشکلات در زمینه‌های مختلف زندگی: اگر فرزندتان در خانه، مدرسه و حتی در تیم فوتبال بدرفتاری می‌کند، این می‌تواند نشان دهنده وجود مشکلی باشد که ممکن است نیاز به توجه شما داشته باشد.
- تغییرات قابل توجه در عادات خواب، بهداشت یا اشتها: اینکه فرزندتان بیش از حد خواب‌آلود یا گرسنه باشد، همیشه نشانه وجود مشکل نیست. بسته به سن، ممکن است فقط در حال تجربه لذت‌های دوران بلوغ باشد. اما تغییرات رفتاری می‌تواند نشان دهنده مشکلات سلامت روان نیز باشد. تنها راه برای فهمیدن اینکه فرزندتان با چه چیزی دست و پنجه نرم می‌کند، پرسیدن از اوست.
- احساس بد نسبت به خود: همه ما روزهای بد داریم. اما اگر فرزندتان نسبت به گذشته احساس اعتماد به نفس یا کارآمدی کمتری می‌کند، ارزش بررسی دارد. همین امر در مورد زمانی که روزهای بد بیشتر یا شدیدتر شده‌اند نیز صادق است.
- رفتارهای تکراری و خودتخریبی: رفتارهای تکراری ذاتاً بد نیستند. اما رفتارهای تکراری خودتخریبی و متمرکز بر بدن می‌تواند نشانه اضطراب یا پریشانی باشد. نمونه‌هایی از آن شامل کندن مو یا پوست است.
- نگرانی بیش از حد و عدم توانایی در کنترل آن: عصبی بودن در مورد امتحان املا، نمایش مدرسه یا اولین قرار ملاقات قابل درک است. اما اگر این عصبی بودن بیشتر و شدیدتر شود، باعث بیماری جسمی آنها شود یا انجام کارها را برایشان دشوار کند، ممکن است به کمک برای یادگیری استراتژی‌های جدید برای کنترل آن نیاز داشته باشند.
- کناره‌گیری: بچه‌ها گاهی به زمان تنهایی نیاز دارند و این اشکالی ندارد! اما اگر شروع به انزوا کرده و از تعامل با خانواده و دوستان دست بکشند، مهم است که دلیل آن را بفهمید. همین امر در مورد زمانی که علاقه خود را به فعالیت‌های اجتماعی یا فوق برنامه که قبلاً از آنها لذت می‌بردند از دست می‌دهند نیز صادق است.
- جلب توجه بیش از حد و به شکلی جدید: وقتی کودک رفتارهای جلب توجه کننده انجام می‌دهد، سعی می‌کند پریشانی یا نوعی نیاز برآورده نشده را بیان کند. همکاری با یک روانشناس می‌تواند به آنها کمک کند تا علت اصلی رفتار خود را درک کنند.
- اظهارات ناراحت کننده: اگر فرزندتان جملاتی مانند «کاش اینجا نبودم» یا «اگر فرار کنم کسی اهمیت نمی‌دهد» می‌گوید، او را جدی بگیرید. همین امر در مورد صحبت در مورد هر نوع خودآزاری نیز صادق است.
- نافرمانی یا پرخاشگری غیرمعمول: کمی سرکشی با رشد و نمو کودکان طبیعی است. اما اگر فرزندتان به طور مداوم زودرنج یا تندخو باشد و منجر به قلدری، دعوا یا تهدید دیگران شود، این نشانه آن است که ممکن است با چیزی جدی‌تر روبرو باشید.
- هر نوع خودآزاری: اگر متوجه شدید که فرزندتان خودزنی می‌کند، بعد از غذا استفراغ می‌کند، از مواد مخدر استفاده می‌کند یا به روش دیگری به خود آسیب می‌رساند، این نشانه آن است که به کمک حرفه‌ای نیاز دارد.
چگونه به فرزندتان کمک کنید؟
طبیعی است که والدین بخواهند به سرعت وارد عمل شده و سعی کنند برای فرزندان خود مشکل را حل کنند، به خصوص اگر رفتار نگران کننده‌ای نشان می‌دهند.
ابتدا فرزند شما فقط باید بداند که شنیده و درک می‌شود. از عبارات تایید کننده مانند «می‌بینم که این برایت خیلی سخت است» یا «متوجه شده‌ام که اخیراً مشکل داشته‌ای» استفاده کنید. تایید کردن کلید اصلی است.
شما شگفت زده خواهید شد که تایید تجربه فرزندتان تا چه حد می‌تواند در احساس حمایت به آنها کمک کند. این امر آنها را برای صحبت در مورد چگونگی غلبه بر چالش‌هایشان پذیراتر می‌کند. اغلب، اگر فقط به فرزندتان بگویید: «آیا احساس می‌کنی این چیزی است که ما باید برای آن کمک بگیریم؟» آنها خواهند گفت: «بله، همینطور است.»
والدین اغلب از میزان تمایل فرزندانشان برای دریافت کمک بیشتر شگفت زده می‌شوند. این کمک به اندازه مراجعه به پزشک متخصص اطفال در دسترس است. بسته به محل زندگی شما، استفاده از روانشناس در فضای مجازی نیز ممکن است یک گزینه باشد. از مطرح کردن موضوع درمان با پزشک فرزندتان نترسید.
متخصصان اطفال اغلب در کمک به والدین برای تشخیص اینکه چه چیزی طبیعی است و چه چیزی نیست بسیار خوب هستند و می‌توانند اطمینان خاطر ارائه دهند. در صورت لزوم، پزشک متخصص اطفال شما می‌تواند شما را به مشاور مناسب برای فرزندتان ارجاع داده و منابع دیگری را نیز توصیه کند.
والدین گاهی تصور می‌کنند که درمان سلامت روان به معنای دارو یا بستری شدن در بیمارستان است. این خدمات برای کودکانی که به آنها نیاز دارند وجود دارد و این چیز خوبی است! اما دریافت مراقبت‌های بهداشت روانی برای فرزندتان نیازی نیست که به آن شکل باشد. می‌تواند به سادگی یادگیری مدیریت زمان و یادگیری مهارت‌های جدید برای آسان‌تر کردن امور باشد.
مشکلات آنها نباید شدید باشد تا درمان ارزشمند باشد. دریافت کمی حمایت بیشتر می‌تواند به فرزند شما و حتی خود شما به عنوان والدین، کمک کند تا مهارت‌های مقابله‌ای و استراتژی‌های جدید برای حل مشکلات را بیاموزید. ما باید انگ درمان بیماری‌های روانی را از بین ببریم.
چه زمانی سلامت روان فرزندتان یک وضعیت اضطراری است؟
اگر فرزندتان به خودکشی فکر می‌کند یا در مورد آن صحبت می‌کند، با آرامش و حمایت پاسخ دهید. به هر حال، آنها دقیقاً کاری را انجام می‌دهند که در مواقع بحرانی به آنها آموزش داده شده است: آنها به شما اعتماد می‌کنند.
اگر مطمئن هستید که فرزندتان در خطر فوری نیست، در اسرع وقت با پزشک او تماس بگیرید. اگر فرزندتان در خطر قریب الوقوع آسیب رساندن به خود یا شخص دیگری است، با اورژانس تماس بگیرید یا او را به بخش اورژانس ببرید.
اگر مطمئن نیستید که باید چکار کنید یا به چه کسی برای صحبت کردن نیاز دارید، با شماره ۱۲۳ اورژانس اجتماعی تماس بگیرید.
چه فرزند شما برای گذراندن چالش‌های طبیعی رشد به کمک نیاز داشته باشد و چه با چیزی جدی‌تر دست و پنجه نرم کند، جستجوی کمک می‌تواند زندگی را برای او و شما آسان‌تر و شادتر کند.
منبع: clevelandclinic
