چگونه با والدین خودشیفته برخورد کنیم؟
بهبود یافتن از مشکلات ناشی از داشتن والدینی با ویژگی‌های خودشیفتگی امکان‌پذیر است. ممکن است زمان ببرد تا نحوه نگرش شما به خودتان و جهان تغییر کند، اما می‌توانید بر این نوع آسیب دوران کودکی غلبه کنید.
خواه فردی «اختلال شخصیت خودشیفته» داشته باشد یا فقط چند ویژگی خودشیفته‌وار، این ویژگی‌ها می‌توانند بر روابط مهم زندگی او تأثیر بگذارند. همچنین می‌توانند بر نحوه فرزندپروری آن‌ها تأثیر بگذارند.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته اغلب فاقد همدلی به نظر می‌رسند، نیاز به تحسین دارند و رفتارهای خودبزرگ‌بینانه از خود نشان می‌دهند. نیاز آن‌ها به تأیید آنقدر زیاد است که ممکن است نیازهای دیگران، از جمله نیازهای فرزندانشان را نادیده بگیرند.
برای تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته، فرد باید توسط یک متخصص سلامت روان ارزیابی شود. اما یک والد می‌تواند حتی بدون داشتن تمام مشخصه‌های اختلال شخصیت خودشیفته، ویژگی‌های خودشیفته‌وار داشته باشد. این ویژگی‌ها می‌توانند منجر به اختلال در روابط و مشکلات سلامت روان برای فرزند فرد خودشیفته شوند.
اگر والدینی دارید (یا داشته‌اید) که دچار اختلال شخصیت خودشیفته هستند یا ویژگی‌های خودشیفته‌وار دارند، چند استراتژی وجود دارد که می‌توانند به شما کمک کنند:
۱. بخشش
تحقیقات معتبر نشان داده است که بخشش می‌تواند مزایای زیر را به همراه داشته باشد:
- خشم را کاهش می‌دهد.
- اضطراب را کاهش می‌دهد.
- افسردگی را تسکین می‌دهد.
- عزت نفس را افزایش می‌دهد.
- امید به آینده را افزایش می‌دهد.
- استرس را کاهش می‌دهد.
این مزایای سلامت روان می‌تواند منجر به بهبود سلامت جسمی شما شود. اگر استرس ناشی از نگه داشتن خشم را تجربه می‌کنید، ممکن است با عواقب جسمی نامطلوبی مواجه شوید. برخی از این تاثیرات عبارتند از:
- کیفیت خواب
- سلامت قلب
- کلسترول
- فشار خون
اما بخشش احتمال این اثرات نامطلوب را کاهش می‌دهد. بخشیدن یک فرد به خاطر رفتارش، به معنای دفاع از آن رفتار نیست. می‌توانید والدین خود را ببخشید در حالی که درک می‌کنید نحوه برخورد آن‌ها با شما اشتباه بوده است.
۲. شکستن چرخه
اگر فرزند والدینی هستید که دچار اختلال شخصیت خودشیفته هستند یا ویژگی‌های خودشیفته‌وار از خود نشان می‌دهند، ممکن است بخشی از میراث آسیب بین نسلی باشید. این بدان معناست که ویژگی‌های خودشیفته‌واری که والدین شما از خود نشان می‌دهند ممکن است ناشی از رویدادهای ناگوار در دوران کودکی خودشان باشد.
تحقیقات نشان داده است که علائم اختلال شخصیت خودشیفته گاهی اوقات با غفلت در دوران کودکی یا انواع سوء استفاده مانند موارد زیر مرتبط است:
- سوء استفاده کلامی
- سوء استفاده جسمی
- سوء استفاده جنسی
- سوء استفاده عاطفی
اختلال عملکرد خانگی نیز ممکن است یک عامل کمک‌کننده باشد. یا ممکن است والدین شما توسط فردی با ویژگی‌های خودشیفته‌وار یا دارای اختلال شخصیت خودشیفته بزرگ شده باشند.
شناسایی و از بین بردن این چرخه آسیب بین نسلی، بخشی جدایی‌ناپذیر از بهبودی است.
۳. سوگواری
سوگواری یک پاسخ طبیعی به فقدان است. فقدانی که به اندازه کافی در جامعه شناخته نمی‌شود، معمولاً به عنوان سوگواری محروم‌شده شناخته می‌شود. شما می‌توانید با سوگواری برای فقدان‌های دوران کودکی خود، به بهبودی سریع‌تر کمک کنید و بهتر بتوانید با این مشکلات کنار بیایید.
به عنوان مثال، ممکن است شما در کودکی این موارد نداشته باشید:
- داشتن والدینی که شایسته آن بودید.
- دوران کودکی بی‌دغدغه و معصومانه‌ای که همسالانتان تجربه کردند.
- محیطی پایدار که به شما امکان احساس امنیت می‌داد.
- پذیرش بی‌قیدوشرط برای تقویت عزت نفس.
- آزادی برای توسعه هویت خودتان.
شناسایی و پردازش فقدان‌های مهمی مانند این‌ها می‌تواند به شما در پیشرفت در مسیر بهبودی‌تان کمک کند.
۴. یادگیری در مورد خودشیفتگی
یادگیری در مورد خودشیفتگی می‌تواند به شما در شناسایی رفتارهای سمی مانند گسلایتینگ یا سوء استفاده عاطفی کمک کند. اگر انتقادهایی را که دریافت می‌کنید به درون خود می‌ریزید یا وقتی والدینتان ناراضی هستند خود را سرزنش می‌کنید، می‌تواند بر عزت نفس شما تأثیر بگذارد. آموزش دادن خود در مورد این وضعیت ممکن است به شما در یادگیری نحوه برخورد با رفتارهای خودشیفته‌وار کمک کند.
تجزیه و تحلیل رفتارهای خودشیفته‌وار به شما امکان می‌دهد:
- بدانید چه زمانی یک فرد خودشیفته نسبت به یک موقعیت واکنش بیش از حد نشان می‌دهد.
- درک کنید که رفتارهای آن‌ها نباید شخصی تلقی شود.
- تشخیص دهید چه زمانی انتظارات آن‌ها ناعادلانه یا نامناسب است.
۵. تعیین مرزها
تعیین مرزها راهی برای محافظت از خود است. مرزهای داخلی، تأثیر والدین را بر نحوه فکر شما در مورد خودتان کاهش می‌دهد. این نوع مرز شامل دیدن رفتارهای نامهربانانه آن‌ها به عنوان علائم خودشیفتگی است، نه بازتاب ارزش شما. این شما را از درونی کردن آسیب ناشی از رفتارهای آن‌ها محافظت می‌کند.
مرزهای خارجی شامل کاهش نحوه یادگیری شما برای سازش بیش از حد با والدینتان است. این شامل گفتن «نه» و بیان ترجیحات و نظرات خودتان است.
توجه به این نکته مهم است که تعیین مرزهای خارجی زمانی که بزرگسال هستید و دیگر با والدین خود زندگی نمی‌کنید، ممکن است آسان‌تر باشد.
۶. انتخاب برای خودتان
تغییر شغل یا برنامه‌های دانشگاهی برای دنبال کردن علایق خودتان نمونه‌ای از انتخاب برای خودتان است. ممکن است در مسیری باشید که والدینتان را خشنود می‌کند اما با اهداف شما همسو نیست. تغییر مسیر شما راهی برای تثبیت هویت خودتان، تلاش برای رسیدن به اهدافتان و ایجاد فاصله بین خودتان و اثرات مخرب تاکتیک‌های دخالت والدینتان است.
۷. یافتن روابط سالم‌تر
برای فرزند والدینی که با ویژگی‌های خودشیفته‌وار زندگی می‌کند، شناخت ویژگی‌های یک رابطه سالم می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. همانطور که در مورد خودشیفتگی و اثرات آن بیشتر یاد می‌گیرید، در شناسایی تعاملات انسانی مفید، ماهرتر و مطمئن‌تر می‌شوید. استفاده از تجربه و بینش خود برای یافتن دوستی‌ها و روابط سالم، بخش مهمی از شکستن این چرخه سلامت روان است.
۸. کمک گرفتن
یافتن یک درمانگر که در الگوهای روابط خودشیفته‌وار تخصص دارد، می‌تواند به شما کمک کند. یک درمانگر آموزش‌دیده می‌تواند به شما کمک کند:
- رفتارهای خودشیفته‌وار را شناسایی کنید.
- الگوهای فکری خود را تغییر دهید.
- مرزها را تعیین کنید.
- ویژگی‌های روابط سالم را شناسایی کنید.
چکیده
اختلال شخصیت خودشیفته یک بیماری سلامت روان است که می‌تواند بر نحوه ارتباط یک فرد با دیگران تأثیر بگذارد. حتی بدون تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته، یک والد می‌تواند برخی ویژگی‌های خودشیفته‌وار داشته باشد که به طور نامطلوب بر فرزندانشان تأثیر می‌گذارد.
بزرگ شدن توسط یک والد خودشیفته می‌تواند احتمال تجربه مسائلی مانند اضطراب، افسردگی و عزت نفس پایین را در فرد افزایش دهد. بهبود یافتن از یک والد خودشیفته امکان‌پذیر است. یادگیری در مورد خودشیفتگی و ویژگی‌ها و اثرات آن نقطه شروع مفیدی است. یافتن یک درمانگر آموزش‌دیده نیز می‌تواند بسیار مفید باشد.
