عضله چیست و چگونه رشد می‌کند؟
مربیان و متخصصان تناسب اندام، ساعات بی‌شماری را صرف مطالعه مقالات و تحقیقات جدید در مورد برنامه بدنسازی‌ها و ایده‌های ورزشی برای رشد عضله می‌کنند. با این حال، به دلیل پیچیدگی فیزیولوژیکی عضله، تعداد کمی از متخصصان تناسب اندام از چگونگی سازگاری و رشد واقعی عضلات در پاسخ به افزایش تدریجی فشار تمرینات، آگاهی کامل دارند.
در واقع، عضله‌ی اسکلتی سازگارترین بافت در بدن انسان است و هایپرتروفی عضلانی (افزایش اندازه عضله) موضوعی است که تحقیقات گسترده‌ای روی آن انجام شده، اما هنوز هم به عنوان یک حوزه تحقیقاتی بکر و پربار در نظر گرفته می‌شود. این مقاله، خلاصه‌ای از برخی تغییرات سلولی جذاب که منجر به رشد عضلات می‌شوند را ارائه می‌دهد که به عنوان نظریه سلول‌های ماهواره‌ای هیپرتروفی شناخته می‌شود. با ما همراه باشید تا به اعماق دنیای سلول‌های عضلانی سفر کنیم و از رازهای پنهان قدرت و سازگاری آن‌ها پرده برداریم!
آسیب به عضله و فعال‌سازی سلول‌های ماهواره‌ای
هنگامی که عضلات تحت تمرینات شدید قرار می‌گیرند، مانند یک جلسه تمرین بدنسازی، به فیبرهای عضلانی آسیبی وارد می‌شود که در تحقیقات علمی به آن آسیب یا تخریب عضلانی گفته می‌شود. این اختلال در اندامک‌های سلول عضلانی، سلول‌های ماهواره‌ای را فعال می‌کند.
سلول‌های ماهواره‌ای، سربازان ترمیم عضله،در قسمت بیرونی فیبرهای عضلانی مستقر هستند تا برای تکثیر به محل آسیب هجوم ببرند. در واقع، تلاشی بیولوژیکی برای ترمیم یا جایگزینی فیبرهای عضلانی آسیب‌دیده با همجوشی سلول‌های ماهواره‌ای با یکدیگر و با فیبرهای عضلانی آغاز می‌شود که اغلب منجر به افزایش سطح مقطع فیبر عضلانی یا هیپرتروفی می‌گردد.
سلول‌های ماهواره‌ای تنها یک هسته دارند و می‌توانند با تقسیم سلولی تکثیر شوند. با تکثیر سلول‌های ماهواره‌ای، برخی به عنوان اندامک در فیبر عضلانی باقی می‌مانند، در حالی که اکثریت آن‌ها تمایز می‌یابند (فرایندی که سلول‌ها هنگام بالغ شدن به سلول‌های طبیعی طی می‌کنند) و با فیبرهای عضلانی ادغام می‌شوند تا رشته‌های پروتئین عضلانی جدید (یا میوفیبریل‌ها) تشکیل دهند و یا فیبرهای آسیب‌دیده را ترمیم کنند.
به این ترتیب، میوفیبریل‌های سلول‌های عضلانی از نظر ضخامت و تعداد افزایش می‌یابند. پس از ادغام با فیبر عضلانی، برخی از سلول‌های ماهواره‌ای به عنوان منبع هسته‌های جدید برای تکمیل فیبر عضلانی در حال رشد عمل می‌کنند. با این هسته‌های اضافی، فیبر عضلانی می‌تواند پروتئین‌های بیشتری سنتز کرده و میوفیلامنت‌های انقباضی بیشتری، معروف به اکتین و میوزین، در سلول‌های عضلانی اسکلتی ایجاد کند.
جالب است بدانید که تعداد زیادی سلول ماهواره‌ای در فیبرهای عضلانی کند انقباض نسبت به فیبرهای عضلانی تند انقباض در همان عضله یافت می‌شود، زیرا فیبرهای کند انقباض به طور مرتب در حال ترمیم و نگهداری سلولی ناشی از فعالیت‌های روزانه هستند. گویی این سلول‌ها، تیم تعمیر و نگهداری اختصاصی عضلات کند انقباض هستند!
همچنین بخوانید: برنامه بدنسازی عضله سازی با دمبل ۴ روز در هفته
فاکتورهای رشد؛ کلیدهای طلایی برای تحریک رشد عضلات
فاکتورهای رشد، هورمون‌ها یا ترکیبات هورمون‌مانندی هستند که سلول‌های ماهواره‌ای را برای تولید افزایش اندازه فیبر عضلانی تحریک می‌کنند. مشخص شده است که این فاکتورهای رشد با تنظیم فعالیت سلول‌های ماهواره‌ای بر رشد عضلات تأثیر می‌گذارند. فاکتور رشد هپاتوسیت (HGF) یک تنظیم کننده کلیدی فعالیت سلول‌های ماهواره‌ای است. مشخص شده است که هپاتوسیت عامل فعال در عضله آسیب‌دیده است و همچنین ممکن است مسئول هدایت سلول‌های ماهواره‌ای به ناحیه آسیب‌دیده عضله باشد.
فاکتور رشد فیبروبلاست (FGF) یکی دیگر از فاکتورهای رشد مهم در ترمیم عضلات پس از ورزش است. نقش FGF ممکن است در فرایند رگ‌زایی مجدد (تشکیل مویرگ‌های خونی جدید) در طول بازسازی عضلات باشد.
تحقیقات گسترده‌ای بر نقش فاکتورهای رشد شبه انسولین I و II یا IGFها در رشد عضلات متمرکز شده است. IGFها نقش اساسی در تنظیم میزان رشد توده عضلانی، ترویج تغییرات رخ‌داده در DNA برای سنتز پروتئین و ترویج ترمیم سلول‌های عضلانی دارند. گویی IGFها، معماران اصلی رشد و بازسازی عضلات هستند.
انسولین همچنین با افزایش سنتز پروتئین و تسهیل ورود گلوکز به سلول‌ها، رشد عضلات را تحریک می‌کند. سلول‌های ماهواره‌ای از گلوکز به عنوان سوبسترای سوخت استفاده می‌کنند، بنابراین فعالیت‌های رشد سلولی خود را ممکن می‌سازند. گلوکز همچنین برای نیازهای انرژی درون عضلانی نیز استفاده می‌شود.
هورمون رشد نیز به طور گسترده‌ای به دلیل نقشش در رشد عضلات شناخته شده است. تمرینات بدنسازی، ترشح هورمون رشد از غده هیپوفیز قدامی را تحریک می‌کند و سطح ترشح شده به شدت به شدت تمرین بستگی دارد. هورمون رشد به تحریک متابولیسم چربی برای استفاده از انرژی در فرایند رشد عضلات کمک می‌کند. همچنین، هورمون رشد جذب و ادغام اسیدهای آمینه به پروتئین در عضله اسکلتی را تحریک می‌کند.
در نهایت، تستوسترون نیز بر هایپرتروفی عضلانی تأثیر می‌گذارد. این هورمون می‌تواند پاسخ‌های هورمون رشد را در هیپوفیز تحریک کند، که جذب اسید آمینه سلولی و سنتز پروتئین در عضله اسکلتی را افزایش می‌دهد. علاوه بر این، تستوسترون می‌تواند حضور انتقال‌دهنده‌های عصبی را در محل فیبر افزایش دهد که می‌تواند به فعال‌سازی رشد بافت کمک کند. تستوسترون به عنوان یک هورمون استروئیدی، می‌تواند با گیرنده‌های هسته‌ای روی DNA تعامل داشته باشد و در نتیجه منجر به سنتز پروتئین شود. تستوسترون همچنین ممکن است نوعی اثر تنظیمی بر سلول‌های ماهواره‌ای داشته باشد.
همچنین بخوانید: برنامه بدنسازی حجمی مبتدی با تصویر حرکات
عضله چگونه رشد می‌کند؟
بحث قبلی به وضوح نشان می‌دهد که رشد عضلات یک فرایند پیچیده بیولوژی سلولی مولکولی است که شامل تعامل اندامک‌های سلولی و فاکتورهای رشد متعدد است که در نتیجه تمرینات بدنسازی رخ می‌دهد.
رشد عضلات زمانی رخ می‌دهد که سرعت سنتز پروتئین عضلانی بیشتر از سرعت تجزیه پروتئین عضلانی باشد. سنتز و تجزیه پروتئین‌ها هر دو توسط مکانیسم‌های سلولی مکمل کنترل می‌شوند. تمرینات بدنسازی می‌توانند به شدت هایپرتروفی سلول‌های عضلانی و افزایش قدرت حاصل را تحریک کنند. با این حال، دوره زمانی برای این هایپرتروفی نسبتاً آهسته است و به طور کلی چندین هفته یا ماه طول می‌کشد تا آشکار شود.
جالب است بدانید که یک جلسه تمرین، سنتز پروتئین را در عرض 2 تا 4 ساعت پس از تمرین تحریک می‌کند که ممکن است تا 24 ساعت بالا بماند.
تمام مطالعات نشان می‌دهند که مردان و زنان به محرک تمرینات بدنسازی بسیار مشابه پاسخ می‌دهند. با این حال، به دلیل تفاوت‌های جنسیتی در اندازه بدن، ترکیب بدن و سطوح هورمونی، جنسیت تأثیر متفاوتی بر میزان هایپرتروفی که ممکن است فرد به آن دست یابد، خواهد داشت. همچنین، تغییرات بیشتر در توده عضلانی در افرادی که در ابتدای یک برنامه تمرینی توده عضلانی بیشتری دارند، رخ خواهد داد.
افزایش سن نیز تغییرات سلولی در عضله را تعدیل می‌کند و توده عضلانی واقعی را کاهش می‌دهد. این از دست دادن توده عضلانی به عنوان سارکوپنی شناخته می‌شود. خوشبختانه، مشخص شده است که اثرات مخرب افزایش سن بر عضله با تمرینات بدنسازی منظم مهار یا حتی معکوس می‌شود. نکته مهم این است که تمرینات بدنسازی، بافت همبند اطراف عضله را نیز بهبود می‌بخشد، بنابراین برای پیشگیری از آسیب و در فیزیوتراپی توانبخشی بسیار مفید است.
همچنین بخوانید: برنامه بدنسازی فوق حجمی بسیار حرفه ای
خلاصه
تمرینات بدنسازی منجر به آسیب یا تخریب پروتئین‌های سلولی در عضله می‌شود. این امر پیام‌های سیگنالینگ سلولی را برای فعال کردن سلول‌های ماهواره‌ای تحریک می‌کند تا یک فرایند از رویدادها را آغاز کنند که منجر به ترمیم و رشد عضلات می‌شود. چندین فاکتور رشد در این فرایند دخیل هستند که مکانیسم‌های تغییر در تعداد و اندازه پروتئین در عضله را تنظیم می‌کنند. سازگاری عضله با فشار تمرینی مقاومتی بلافاصله پس از هر جلسه تمرینی آغاز می‌شود، اما اغلب هفته‌ها یا ماه‌ها طول می‌کشد تا به طور فیزیکی خود را نشان دهد. سازگارترین بافت در بدن انسان، عضله اسکلتی است و به طور قابل توجهی پس از برنامه‌های تمرینی مقاومتی مداوم و با طراحی دقیق، بازسازی می‌شود.
منبع: unm
